Maćkowicze, Kudelicze, Homoty, Pawłowicze

Obecność człowieka w tym rejonie jest poświadczona już od schyłkowego paleolitu. Z tego okresu pochodzą odnalezione w rejonie Stankowicz pozostałości narzędzi krzemiennych datowane na 12000-8000 lat p.n.e.Jednakże do powstania tych miejscowości doszło zdecydowanie później – zapewne na przełomie stuleci XVI i XVII. Wtedy to jeden ze starostów mielnickich sprowadził nad rzekę Moszczonę kilku młynarzy. Nadał im 6 włók (ok. 108 ha ziemi). Rzemieślnicy ci po raz pierwszy w zachowanych źródłach pojawili się w 1616 roku. Wymieniono wówczas następujących młynarzy: Mackowic, Łapkowic, Kudzielicz, Wawrzyn Homoty, Matys Pawłowicz. Część przygotowanej przez siebie mąki musieli oni przekazywać na zamek w Mielniku. Od tych rzemieślników utworzono nazwy miejscowości. Przy zbudowanych i funkcjonujących młynach (było ich łącznie 6) w ciągu XVII i XVIII stulecia rozwinęły się istniejące do dzisiaj wsie. O dawnym charakterze tych wsi zaświadcza zachowany obecnie w Maćkowiczach młyn wodny. Do III zaboru opisywane miejscowości, jako część starostwa mielnickiego należały do województwa podlaskiego.  Do 1807 r. wchodziły w skład tzw. Prus Nowowschodnich, a po 1807 r. po traktacie w Tylży wcielono je do imperium rosyjskiego jako część obwodu białostockiego. Jeden z etapów rozwoju sieci parafialnej na terenie obecnej gminy Mielnik dotyczył Maćkowicz. W 1995 r. wmurowano tutaj kamień węgielny pod budowę prawosławnej kaplicy św. Cyryla i Metodego, którą ukończono w 1998 r. W wyniku spisu powszechnego przeprowadzonego w 1921 r.  najwięcej osób zamieszkiwało Homoty – 42 (28 prawosławnych, 12 katolików, 2 Żydów), Maćkowicze miały 31 prawosławnych mieszkańców, Kudelicze - 28 osób (23 prawosławnych, 5 katolików). Najmniejszą miejscowością  były Pawłowicze zamieszkiwane przez 14 osób prawosławnych. Wsie te administracyjnie podlegały gminie, której siedziba znajdowała się w Radziwiłłówce. Obecnie wszystkie z opisywanych miejscowości wchodzą w skład gminy Mielnik.