Jeden z najdawniejszych zapisów dotyczących Sutna pochodzi z 1528 r. z tzw. popisu wojennego ziemian mielnickich województwa podlaskiego. Wskazuje on, iż była to wieś szlachecka. Kolejną wzmiankę odnotowano w 1580 r. Właścicielem Sutna był wówczas Stanisław Ostrowski, komornik ziemski mielnicki. W tym samym roku 5 włók ziemskich (ok. 90 ha) w Sutnie posiadał Jan Sarnacki. Wieś często zmieniała właścicieli. Po Niemirach, w 1674 r. znajdowała się ona w posiadaniu pani Kozłowskiej. Ostatnim ziemianinem w Sutnie był Jerzy Pieńkowski. Siedzibą tego rodu był dwór, który stał po zachodniej stronie wsi. Mieszkańcy Sutna początkowo podlegali pod mielnicki kościół pw. św. Mikołaja w Mielniku, ufundowany przez Wielkiego Księcia Litewskiego Witolda. W 1620 r. miejscowość została podporządkowana nowo utworzonej parafii w Niemirowie. Początki obecnie istniejącej w Sutnie kaplicy pw. Ostrobramskiej Matki Miłosierdzia odnoszą się do lat 50-tych XX w., kiedy to z okazji dziesiątej rocznicy mordu dokonanego na mieszkańcach wsi przez hitlerowców, rodzina Sidewiczów wzniosła kamienną kapliczkę. W 1982 r. rozbudowano ją do obecnej formy. Jej konsekracji dokonano w 1994 r. Prawosławni mieszkańcy Sutna byli natomiast w przeszłości parafianami cerkwi mielnickiej pw. Zmartwychwstania Pańskiego, a współcześnie podlegają pod cerkiew pw. Narodzenia NMP w Mielniku. Do III zaboru Sutno wchodziło w skład starostwa mielnickiego w województwie podlaskim. W latach 1795-1807 znalazło się w tzw. Prusach Nowowschodnich, a po traktacie w Tylży wcielono je do imperium rosyjskiego jako część obwodu białostockiego. W okresie międzywojennym Sutno dzieliło się na folwark należący do rodziny Pieńkowskich i wieś. Folwark zamieszkiwało 70 osób: 64 katolików i 6 prawosławnych. Liczebniejsza była wieś z 288 mieszkańcami (266 katolików i 22 prawosławnych). Sutno było wówczas podporządkowane gminie mieszczącej się w Radziwiłłówce. Obecnie znajduje się tutaj siedziba sołectwa.
