Początki Niemirowa sięgają wczesnego średniowiecza. Miał tu funkcjonować gród. Jego relikty znajdują się w zachodniej części wsi. Pierwotna nazwa miejscowości pochodzi z XV wieku i brzmiała Niwice. Należały one do rodziny Sołtanów. W 1548 r. król Zygmunt August przekazał je Stanisławowi Niemirze. W 1616 r. wnuk Stanisława Niemiry – Stanisław otrzymał od króla Zygmunta III Wazy przywilej lokacyjny, przekształcający wieś Niwice w miasto Niemirów. Lokacja wpłynęła na wytyczenie nowego układu przestrzennego miejscowości. W 1620 r. Stanisław Niemira wraz z małżonką Ewą z Mogielnickich ufundowali drewniany kościół pw. Narodzenia NMP i Św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Do parafii przypisano następujące miejscowości: Gnojno, Sutno Wólka Niwicka, Ponikiew, Mętna i Kobylin. Właściciel tych ziem starał się sprowadzić do Niemirowa zakon karmelitów, którzy z niewiadomych przyczyn nie osiedlili się w miejscowości. Miasteczko miało charakter rolniczy. Dodatkowo mieszkańcy utrzymywali się z rybołówstwa. Niemirów znacząco ucierpiał w wyniku wojen z połowy z XVII wieku. W I poł. XVIII wieku zmienił właścicieli na rodzinę książąt Czartoryskich, którzy ufundowali obecnie istniejący murowany kościół. W wyniku III zaboru Niemirów znalazł się w tzw. Prusach Nowowschodnich, a po traktacie w Tylży w 1807 r. wcielono go do Imperium Rosyjskiego jako część obwodu białostockiego. W czasie powstania styczniowego 4 lutego 1863 r. w czasie przeprawy przez Bug polskiego oddziału Romana Rogińskiego pod Niemirowem doszło do potyczki z wojskami rosyjskimi dowodzonymi przez generała – majora Iwana Nostitza. W 1866 r. władze carskie nakazały zamknięcie kościoła w ramach represji po powstaniu styczniowym. Również w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. między Niemirowem a Starym Bublem rozegrała się bitwa, w wyniku której wojska polskie odparły natarcia bolszewików i utrzymały linię Bugu. Niektórzy z poległych żołnierzy zostali pochowani na tutejszym cmentarzu. Ostatnimi ziemianami w Niemirowie była rodzina Pieńkowskich. W 1921 r. miasteczko zamieszkiwało 777 osób. Niemirów prawa miejskie utracił w 1945 r. Obecnie jest siedzibą sołectwa. W XVII w. miasteczko zamieszkiwała również liczna społeczność żydowska. W 1708 r. istniała filia gminy wyznaniowej zwanej w języku jidysz kahał. Pierwszą drewnianą bożnicę zbudowano w końcu XVII wieku. Kolejna świątynia w jej miejscu stanęła w XIX wieku. Uległa ona zniszczeniu podczas nalotów w 1939 r. Ostatni rabin niemirowskich Żydów nazywał się Szmul Rabinowicz. Jeśli chodzi o liczbę Żydów w tym miasteczku to w 1676 r. były to 24 osoby, w 1807 r. - 107 osób, a w 1897 r. - 157 osób. Spis sporządzony po I wojnie światowej wykazał, że w Niemirowie było 149 starozakonnych i funkcjonowało tu kilka żydowskich przedsiębiorstw: olejarnia (F. Birnbaum), piekarnia (B. Rozyn) oraz sklepy spożywcze, które prowadzili R. Cukierman, M. Frydman i C. Rozen.
